25 maja 1798 r. Cesarsko-Królewska Pełnomocna Nadworna Komisja Galicji Zachodniej wydała rozporządzenie, na mocy którego Sąd Górniczy w Wieliczce zezwolił na wydobywanie rudy żelaza i prowadzenie „fabryk żelaznych” w dobrach ostrowieckich. Ich ówczesny właściciel książę Józef Klemens Czartoryski nie skorzystał z tych możliwości, sięgnął po nie dopiero Jerzy Dobrzański, który w 1808 r. wszedł w posiadanie Ostrowca odkupując majątek od Henryka Lubomirskiego, zięcia księcia J.K. Czartoryskiego. Od razu wydał polecenie przeprowadzenia badań geologicznych występujących w okolicy złóż rud żelaza i węgla brunatnego, odkrytego przez miejscową ludność m.in.w wąwozach koło Szewnej. Próby jego eksploatacji sprawiły, że Jerzy Dobrzański uzyskał przydomek „Węglarz”. W epoce Księstwa Warszawskiego w 1809 r. Dobrzański wystąpił o pozwolenie na wybudowanie w Częstocicach wielkiego pieca żelaznego. Ponieważ nie wywiązał się z trzyletniego terminu ukończenia inwestycji, w 1811 r. musiał ubiegać się o ponowną zgodę Tymczasowej Dyrekcji Górniczej w Kielcach. Ostatecznie w 1813 r. udało mu się wybudować zakład hutniczy z wielkim piecem i fryszerkami w stanowiącej obecnie dzielnicę Ostrowca Świętokrzyskiego Kuźni (na ilustracji F.Wastkowskiego z 1852 roku ze zbiorów MHA). W wydanej w 1841 r. pracy „Górnictwo w Polsce”, jej autor, wybitny geolog Hieronim Łabęcki informował : – „W Kuźni nad rzeką Kamienną stoi dawny piec zaopatrzony w cztery miechy skrzynkowe i fryszerka z dwoma miechami skrzynkowymi założona w 1813 roku, wydająca rocznie 2 tysiące cetnarów żelaza kutego”.
