13 kwietnia 1923 roku na wniosek ministra Spraw Wojskowych gen. dyw. Kazimierza Sosnkowskiego i premiera rządu RP gen. dyw. Władysława Sikorskiego, dekretem prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego ówczesny marszałek Francji i Wielkiej Brytanii Ferdinand Foch otrzymał nominację na marszałka Polski. Dwa dni później nominację patronowi ostrowieckiej ulicy wręczył gen. Kazimierz Sosnkowski. 15 kwietnia 1923 r. Francuz został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Wojennego Virtuti Militari i Orderem Orła Białego. Polskie uczelnie wyższe to jest Uniwersytet i Politechnika Lwowska, Uniwersytet Jagielloński, Uniwersytet Warszawski i Uniwersytet Poznański uhonorowały marszałka Focha tytułami doktora honoris causa. Od 26 kwietnia 1923 r. był również Honorowym Obywatelem Grudziądza, w uznaniu zasług dla armii gen. Józefa Hallera. Marszałek Foch miał bowiem duży udział w tym, że Armia Polska, tworzona z ramienia Komitetu Narodowego Polskiego przez gen. Józefa Hallera, sformowała się we Francji i potem dotarła do Polski. Ponadto zdecydowaną postawą wymusił na rządzie niemieckim przerwanie kontrofensywy przeciwko powstańcom wielkopolskim. „Marszałek trzech narodów” urodził się w 1851 roku u podnóża Pirenejów w miejscowości Tarbes. Dorastał w atmosferze i tradycji napoleońskiej. Kiedy przygotowywał się do matury wybuchła wojna francusko-pruska. Przerwał wtedy naukę i zaciągnął się do wojska, służył w 4. Pułku Francuskim. Gorycz klęski i fakt, że miasto Metz, w którym się uczył, zostało zajęte przez armię pruską, przyczyniły się do tego, że postanowił zostać żołnierzem. W 1895 roku Ferdinand Foch został komendantem Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. W 1913 roku objął dowództwo 20. Korpusu Armijnego, który ulokowany był w bardzo ważnym strategicznie punkcie Francji, w północno-wschodniej części tego kraju. W impecie pierwszej ofensywy niemieckiej w 1914 roku osłaniał on odwrót armii i dywizji francuskich. Uważa się, że zwycięstwo w bitwie pod Marną w 1914 roku i zatrzymanie ofensywy niemieckiej, uratowanie Paryża i Francji, to w dużej mierze zasługa gen. Focha. W sytuacji prawie że beznadziejnej potrafił zmobilizować swój sztab i swoje dywizje do natarcia. W 1917 roku gen. Ferdinand Foch został szefem Sztabu Generalnego Armii Francuskiej. Dowodem tego, że sprawdził się jako oficer najwyższego szczebla dowodzenia, było powierzenie mu funkcji głównodowodzącego siłami koalicji. W marcu 1918 roku został najpierw koordynatorem, a 8 maja Naczelnym Dowódcą Sił Sprzymierzonych. Wojska niemieckie właśnie wtedy ponownie dotarły do przedmieść Paryża i stanęły nad Marną. Losy wojny mogły odwrócić się na niekorzyść Ententy. Dzięki geniuszowi Focha wojska sprzymierzone odniosły zwycięstwo w drugiej bitwie pod Marną (w 1918 roku). Sukces ten doprowadził do zawieszenia broni i końca wojny. 7 sierpnia 1918 r. za zwycięstwo odniesione w drugiej bitwie nad Marną Ferdinand Foch otrzymał buławę marszałkowską i został marszałkiem Francji. To właśnie jemu przypadło w udziale reprezentowanie koalicji w odbieraniu aktu kapitulacyjnego pokonanych Niemiec w listopadzie 1918 roku. Po zakończeniu I wojny światowej został też marszałkiem Wielkiej Brytanii, za życia odsłaniał swoje pomniki, wszedł w skład Akademii Francuskiej. Jednak, jak uważa historyk prof. dr Tadeusz Panecki, dla żołnierza wychowanego w tradycji napoleońskiej, najważniejsze było to, że 5 maja 1921 r. w stulecie śmierci Napoleona, to właśnie jemu powierzono wygłoszenie mowy nad grobem Cesarza Francuzów. Po śmierci w marcu 1929 roku ciało marszałka Ferdinanda Focha pochowano obok trumny Napoleona Bonaparte w Paryżu. Od 28 listopada 1929 roku „marszałek trzech narodów” jest patronem dawnej ulicy Głuchej w Ostrowcu Świętokrzyskim (w okresie okupacji jej nazwę Niemcy zmienili na Wodną).
