13 czerwca 1896 r. w Usarzowie koło Lipnika urodził się Antoni Jabłoński „Zdzisław”, darzony przez Józefa Piłsudskiego szczególną sympatią oficer Legionów Polskich i Wojska Polskiego. Już podczas nauki w radomskiej Szkole Handlowej zaangażował się w działalność niepodległościową w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Pet”. W 1912 r. został jej przewodniczącym. Był także instruktorem tajnej Drużyny Skautowej w Radomiu. W czasie studiów na Uniwersytecie Lwowskim wstąpił do Związku Strzeleckiego „Strzelec” i w lipcu 1914 r. wziął udział w kursie instruktorskim w Oleandrach. Został jednym z członków legendarnego patrolu kawalerzystów pod dowództwem pochodzącego z Ruszkowca koło Opatowa Władysława Beliny-Prażmowskiego. Przeszedł cały szlak bojowy Legionów Polskich i po tzw. kryzysie przysięgowym został internowany przez Niemców w obozie w Beniaminowie. Na początku 1918 r. w Klimontowie prowadził szkolenia członków konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej. Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i został najpierw rotmistrzem dywizjonu jazdy, a po ukończeniu Szkoły Sztabu Generalnego majorem 11 pułku ułanów. Był ranny podczas walk o Wilno w 1919 r. i w bitwie z bolszewikami pod Nową Siechniawką. 22 października 1920 r. zmarł w szpitalu we Lwowie. Został pochowany na cmentarzu w Modliborzycach koło Opatowa. Pośmiertnie marszałek Józef Piłsudski awansował go do stopnia podpułkownika kawalerii.
