15 lat temu 10 kwietnia 2010 r. w gronie 96.ofiar tragicznej katastrofy lotniczej w pobliżu Smoleńska znalazło się m.in. pięć wybitnych osobistości związanych z naszym regionem:
Generał dywizji i dowódca Wojsk Lądowych Rzeczypospolitej Polskiej Tadeusz Buk
Urodził się 15 grudnia 1960 r. w Mójczy (gmina Daleszyce). Był absolwentem VI Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Kielcach oraz Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu. Ukończył także studia na Wydziale Wojsk Lądowych Akademii Obrony Narodowej w Warszawie i podyplomowe roczne studium dowódczo- sztabowe w amerykańskim Leavenworth. 12 marca 1999 roku to właśnie Tadeusz Buk (wówczas jeszcze w randze majora) dokonał podniesienia polskiej flagi podczas uroczystości przystąpienia Polski do NATO w audytorium Biblioteki Harry’ego Trumana w Independence w stanie Missouri. W latach 2002-2005 był dowódcą 34 Brygady Kawalerii Pancernej w Żaganiu, następnie w latach 2004-2005 już jako generał brygady pełnił funkcję zastępcy dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku. W latach 2005-2006 generał z Mójczy był zastępcą dyrektora Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO w Bydgoszczy a następnie zastępcą dowódcy Połączonego Dowództwa ds. Budowania Afgańskiego Systemu Bezpieczeństwa. 15 czerwca 2007 r. objął stanowisko dowódcy 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki a 10 lipca 2007 otrzymał awans na stopień generała dywizji. 25 lipca 2007 r. gen. T. Buk przejął dowodzenie nad dziewiątą zmianą Polskiego Kontygentu Wojskowego i Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe w Iraku. Wtedy nadano mu przydomek „Buk Wojny”. W uznaniu zasług 15 września 2009 r. został powołany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego na stanowisko dowódcy Wojsk Lądowych. Pochowano go na cmentarzu w Spale.
Poseł na Sejm RP Przemysław Gosiewski
Urodził się 12 maja 1964 w Słupsku. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. W czasie studiów rozpoczął działalność opozycyjną. Wstąpił do Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a od 1985 roku był szefem gdańskiego NZS. W 1989 roku Lech Kaczyński, pełniący wtedy funkcję wiceprzewodniczącego NSZZ „Solidarność zatrudnił go na stanowisku kierownika biura do spraw kontaktów z regionami Komisji Krajowej „Solidarności”. Przemysław Gosiewski brał udział w organizowaniu pierwszego zjazdu „Solidarności” po jej ponownej legalizacji w 1989 roku. Wspólnie z braćmi Kaczyńskimi zakładał Porozumienie Centrum i pełnił funkcję sekretarza Zarządu Głównego PC. W wyborach prezydenckich w 1995 roku był pełnomocnikiem sztabu wyborczego Lecha Kaczyńskiego. W latach 1998 – 2001 Przemysław Gosiewski zasiadał w Sejmiku Województwa Mazowieckiego. Równocześnie był doradcą Lecha Kaczyńskiego, pełniącego wówczas funkcję ministra sprawiedliwości. W 2001 r. znalazł się w szeregach Prawa i Sprawiedliwości. Na polecenie Jarosława Kaczyńskiego od podstaw organizował struktury tej partii w województwie świętokrzyskim. Był posłem Ziemi Świętokrzyskiej na Sejm IV, V i VI kadencji, ministrem-członkiem Rady Ministrów, wiceprezesem Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, przewodniczącym stałego komitetu Rady Ministrów i sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Pełnił też funkcje przewodniczącego klubu parlamentarnego PiS oraz zastępcy przewodniczącego partii. Wśród jego licznych zasług dla naszego regionu należy wymienić przeznaczenie przez rząd Jarosława Kaczyńskiego 24 milionów złotych na rozbudowę opatowskiego Szpitala Powiatowego. Spoczął w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Generalny Konserwator Zabytków Tomasz Merta
Urodził się 7 listopada 1965 r. w Legnicy. Po przeprowadzce do Kielc ukończył IV Liceum Ogólnokształcące im. Hanki Sawickiej. Studiował filologię polską na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, ukończył także studia podyplomowe w Szkole Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. W latach 1996–1998 pracował jako asystent w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pisał pracę doktorską. Później był dziennikarzem pisma „Res Publica Nowa”, polskim korespondentem „East European Constitutional Review” oraz redaktorem naczelnym „Kwartalnika Konserwatywnego”. Publikował także m.in. w „Znaku”, „Życiu”, „Rzeczpospolitej”, „Gazecie Wyborczej”, „Przeglądzie Politycznym”, „Więzi”, „Newsweeku” i „Ozonie”. Równocześnie Tomasz Merta pełnił funkcję doradcy ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Michała Ujazdowskiego. Od 2001 do 2002 r. był dyrektorem Instytutu Dziedzictwa Narodowego. Należał do współautorów programu Prawa i Sprawiedliwości w dziedzinie kultury. Zasiadał w radzie „IV Rzeczypospolitej” oraz w radzie programowej Muzeum Powstania Warszawskiego. Ponadto znany był jako współautor prac publicystycznych „W obronie zdrowego rozsądku” oraz „Pamięć i odpowiedzialność”, programów nauczania, podręczników do wiedzy o społeczeństwie, historii i przedsiębiorczości m.in. „Z demokracją na ty”, „Przewodnik młodego obywatela”, „Z ekonomią na ty”, „A to historia!”, a także wielu metodycznych poradników dla nauczycieli (m.in. „Jak oceniać uczniów?”, „W stronę konstytucjonalizmu”, „Edukacja prawna i obywatelska”, „Comparative Lesson for Democracy”). 4 listopada 2005 r. Tomasz Merta został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Generalnego Konserwatora Zabytków. Pozostał na tych stanowiskach również po utworzeniu pierwszego rządu Donalda Tuska. Ostatnim artykułem Tomasza Merty był tekst „Listopad, czyli polski spór o modernizację” zamieszczony w książce „Konfederacja Barska. Jej konteksty i tradycje” wydanej w 2010 roku przez wydawnictwo DIG i Muzeum Historii Polski.
Prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego Piotr Nurowski
Urodził się 20 czerwca w Sandomierzu. W 1967 r. ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Karierę zaczynał jako spiker i dziennikarz. Komentował mecze oraz przygotowywał sprawozdania z imprez sportowych. Prowadził także studencką rozgłośnię radiową. Od tego czasu o sporcie zawsze mówił z wielką pasją i entuzjazmem. W 1973 r. wybrano go prezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Piotr Nurowski miał wtedy 28. lat i był najmłodszym prezesem narodowego związku sportowego na świecie. W 1981 roku został pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Były dyplomata w 2005 r. wystartował w wyborach na prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego i pokonał obu kontrkandydatów – ówczesnego szefa Stanisława Stefana Paszczyka oraz Adama Giersza. W 2009 roku powierzono mu pełnienie tej funkcji na kolejną czteroletnią kadencję. W 2010 roku wybrano go ponownie w skład Komitetu Wykonawczego Narodowych Komitetów Olimpijskich Europy i powierzono kierowanie po raz drugi Komisją Mediów. 17 kwietnia 2010 roku, po zdobyciu przez polskich sportowców rekordowej liczby sześciu medali zimowych igrzysk olimpijskich w Vancouver, miał złożyć sprawozdanie na dorocznym zjeździe PKOl. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim.
Aktor teatralny i filmowy oraz pedagog Janusz Stanisław Zakrzeński
Urodził się 8 marca 1936 r. w Przededworzu koło Chmielnika w rodzinie ziemiańskiej, która w 1945 r. musiała wyjechać na tzw. Ziemie Odzyskane. W 1953 r. J. Zakrzeński ukończył III LO we Wrocławiu i rozpoczął studia medyczne. Równocześnie pracował w Pogotowiu Ratunkowym jako sanitariusz. Po dziewięciu miesiącach postanowił zmienić kierunek kształcenia i w Krakowie rozpoczął studia aktorskie na PWST. Na scenie zadebiutował w 1960 r. rolą Hektora w „Troilusie i Kresydzie” Williama Szekspira w krakowskim Teatrze im. Słowackiego. W późniejszych latach występował na deskach trzech stołecznych teatrów: Polskiego, Nowego i Narodowego. Znany głównie jako odtwórca roli cesarza Napoleona w filmie „Popioły”, Stanisława Ignacego Witkiewicza w „Tumorze Witkacego”, marszałka Józefa Piłsudskiego w filmie „Polonia Restituta” oraz Benedykta Korczyńskiego w „Nad Niemnem”. Janusz Zakrzeński był autorem dwóch książek: ”Moje spotkania z Marszałkiem” i „Gawędy o potędze słowa. Poradnik oratorski”. Sam również stał się bohaterem wywiadu rzeki p.t. „Co mi zostało z tych lat” przeprowadzonego przez Lidię Stanisławską oraz książki „Siła codzienności” autorstwa Marzanny Graff-Oszczepalińskiej. J. Zakrzeński był członkiem rady programowej Związku Piłsudczyków a także założycielem Akademii Dobrych Obyczajów, w której wykładał kulturę słowa. Ponadto przez wiele lat wykładał retorykę w Wyższej Szkole Menedżerskiej w Warszawie oraz w Wyższym Duchownym Seminarium Metropolitalnym im. św. Jana Chrzciciela. W ostatnich latach życia współpracował także z Wyższą Szkołą Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu. Światowy Zjazd Sybiraków przyznał mu honorowy tytuł „Ambasadora Sybiraków”. Janusz Zakrzeński często odtwarzał postać marszałka Józefa Piłsudskiego. W tej roli wystąpił m.in. 10 listopada 2009 r. podczas uroczystości nadania Publicznemu Gimnazjum w Iwaniskach imienia Józefa Piłsudskiego.
